Οι δρόμοι μιας πόλης είναι ένας από τους κατ' εξοχήν «τόπους» της συλλογικής μνήμης, «τόπους» διαρκείς και καθημερινούς, που περνούν γι' αυτό το λόγο απαρατήρητοι. Στην ουσία όμως επιτελούν την ίδια λειτουργία με τις προτομές, τα αγάλματα και τα μνημεία που τιμούν ιστορικά γεγονότα και ανώνυμους ή επώνυμους ήρωες. Είναι τα υλικά υποστηρίγματα της εθνικής πρωτίστως, αλλά δευτερευόντως, και της τοπικής μνήμης, η οποία ενισχύεται επιπλέον από τους περιοδικούς εορτασμούς, τις επετειακές εκδηλώσεις και τη δημόσια κανονικότητα του συμβολικού λόγου. Η κυκλική αυτή επανάληψη, πέρα από το στόχο της εγχάραξης αξιών και προτύπων συμπεριφοράς, υποδηλώνει αυτομάτως συνέχεια με το παρελθόν, όπως έδειξε πειστικά ο Ε. Hobsbawm στο βιβλίο του για την επινόηση της παράδοσης («The Invention of Tradition»). Συμβολίζει εξάλλου και εμπεδώνει την κοινωνική συνοχή ή την ταυτότητα ομάδων και κοινοτήτων, πραγματικών ή φαντασιακών (Χριστίνα Κουλούρη).