Εδώ και πολλά χρόνια - σωτήριον έτος 1989 - είχα την αγαθή τύχη να επισκεφθώ ένα από τα πιο ευαίσθητα και «σταυρωμένα» σημεία του ελληνικού χώρου. Τα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου λέγω. Και αποκαλώ τον τόπο «σταυρωμένο», και γιατί σταυρός ήταν πάντοτε η μοίρα του και γιατί διασταυρώνονται σ' αυτόν μερικά από τα εγγενέστερα και αυθεντικότερα στοιχεία του ελληνικού ύφους. Δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για την ιστορία του· ούτε για την τεράστια προσφορά του στην ελληνική Παιδεία. Αυτά άλλοτε, θα κάνουμε όμως λόγο για ένα πολύ απτό στοιχείο, που είναι η έκφραση του και η «δόξα» του: την πέτρα. Γιατί η πέτρα στο Ζαγόρι -και σε μερικά «μαστοροχώρια» της Ηπείρου- είναι μια ύλη με σπάνια εκφραστικότητα και με αιδήμονα ομορφιά. Συνεχίζει εδώ...