«Αγρίνιο 1948»

Απόψε ονειρεύτηκα

πως έπιασα το Θεό απ’ το σακάκι

και τον ακολουθούσα στον περίπατό Του μες στο σύμπαν.

Κ’ ήταν το σύμπαν, λέει, επίπεδο σαν δίσκος

Που θύμιζε πλατεία της Περίστας,

μόνο που τούλειπε στο κέντρο το πλατάνι.

Πατούσαμε προσεχτικά στους γαλαξίες

αποφεύγοντας τα κενά, που θα μπορούσα

να τα αντιστοιχήσω με τα βρωμονέρια

σε γούρνες τόσων δρόμων της Αθήνας.

Ήταν ένα όνειρο από αντανάκλαση

παλιών κακουχιών στα χρόνια του εμφυλίου

όταν διέσχιζα μια μέρα την πλατεία Μπέλλου στο Αγρίνιο

περνώντας από πλήθος ανταρτόπληκτων

ξεσπιτωμένων και μισότρελων από τη φρίκη

κρατώντας τον πατέρα μου απ’ το σακάκι.

Στου Ματραλή το καφενείο θα μαθαίναμε

Πόσοι συγχωριανοί μας σακατεύτηκαν

πόσοι τραβούνε για τα έκτακτα στρατοδικεία

και πόσοι πλέον έχουνε περάσει

στη Λαϊκή Δημοκρατία του θανάτου.

Θανάσης Παπαθανασόπουλος