1. Ο φόβος και οι φοβίες ως κλίμα του Εξτρεμισμού: Ο φόβος ως προειδοποιητικός και αμυντικός μηχανισμός όλων των έμβιων όντων -συνεπώς και των ανθρώπων, όταν ευρίσκονται ενώπιον ορατών ή και υποδηλούμενων κινδύνων, οι οποίοι απειλούν τη ζωή και τα αγαθά κάθε όντος, όπως συμβαίνει με το μεγάλο ρεύμα των προσφύγων ή των οικονομικών μεταναστών, που εισβάλλει ειρηνικά και κάποτε βίαια σε χώρες, που ενδέχεται να δεινοπαθούν από οικονομική κρίση ή από τρομοκρατικές καταστροφές του «αντάρτικου των πόλεων», -  είναι εκείνο το συναίσθημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα συστηματικό πρότυπο σωματικών μεταβολών, οι οποίες οφείλονται στη διέγερση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Ο φόβος εκδηλώνεται με ορισμένους τρόπους συμπεριφοράς, όπως π.χ. είναι η φυγή ή η καταφυγή σε κάποιον κρυψώνα, η παραλλαγή ή ακόμα η επιθετικότητα. Όταν ο φόβος επιμένει, μολονότι δεν υφίσταται ή εξέλιπε ο κίνδυνος ή η πραγματική απειλή, τότε γίνεται λόγος για φοβία. Η φοβία είναι νευρωτικός φόβος και αποτελεί νόσημα, για το οποίο αρμόδια είναι η Ψυχανάλυση.

 

2. Η ξενοφοβία και τα ακραία κοινωνικοπολιτικά κινήματα: Άτομα και κοινωνικές ομάδες, όταν αισθάνονται να απειλούνται από την εισβολή στο άμεσο περιβάλλον τους ανθρώπων αλλοδαπών, οι οποίοι ή αναζητούν πολιτικό άσυλο ή είναι οικονομικοί πρόσφυγες, αξιώνουν από το κράτος τους, βάσει της θεωρίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επαρκή προστασία· διότι οι αλλοδαποί όχι μόνον κομίζουν σημαντικώς διαφορετικά στοιχεία του πολιτισμού τους, αλλά εκδηλώνουν, πάλι βάσει της θεωρίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και αξιώσεις ίσης ή κάποτε και προνομιακής μεταχειρίσεως. Καίτοι βεβαίως η υπέροχη αρετή της γνήσιας δημοκρατίας είναι η ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετικότητα, όμως ο φόβος των εγχωρίων, που δεν μειώνεται από τα μέτρα της κρατικής εξουσίας, τούς οδηγεί στην ανάληψη ενεργού δράσεως, η οποία συχνά υπερβαίνει τα όρια της νομιμότητας και καταλήγει σε ακραίες κοινωνικοπολιτικές θέσεις.

Έτσι δημιουργούνται ακραία κοινωνικοπολιτικά κινήματα, που χαρακτηρίζονται ως «Άκρα Δεξιά» ή «Άκρα Αριστερά». Οι ακραίες αυτές τάσεις χαρακτηρίζονται από τις πολιτικές επιστήμες με τον όρο «Εξτρεμισμός». Οι εξτρεμιστές είναι άτομα, τα οποία αρνούνται τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και αναπτύσσουν επαναστατικές και ανατρεπτικές μεθόδους δράσεως.

 

3. Η έννοια του Δεξιού Εξτρεμισμού: Τον Οκτώβριο του 1984 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνέστησε Επιτροπή για την έρευνα και καταγραφή δεξιών εξτρεμιστικών τάσεων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και την πληροφόρησή του για την όποια «αύξηση και έκταση φασιστικών, ρατσιστικών και συγγενών ομάδων στην Ευρώπη». Βεβαίως υπό τον όρο «Δεξιός Εξτρεμισμός» νοείται μια μακρά πνευματική παράδοση της Ευρώπης, η οποία οδήγησε στα κοινωνικοπολιτικά κινήματα του Φασισμού και του Ναζισμού. Τα κινήματα αυτά, που εκτράφηκαν στις συνειδήσεις των λαϊκών τάξεων, στηρίχτηκαν σε ένα πρότυπο λαϊκής σκέψης, του οποίου φορέας ήταν ένα ηρωικό και αγωνιστικό ανθρωπο-είδωλο, ένας Ντούτσε ή ένας Φύρερ, ως μεσσιανικό πρότυπο, το οποίο θα ήταν ικανό μέσα από την αρχηγική αυθεντία του να επιβάλει και κατοχυρώσει τα εθνικά, κοινωνικά και ιδεολογικά αιτήματα των ακραίων στρωμάτων στις δυτικοευρωπαϊκές και εσχάτως στις ανατολικο-ευρωπαϊκές βιομηχανικές κοινωνίες. Ένας Εξτρεμισμός έτσι διαρθρωμένος με κορύφωσή του το είδωλο του δημαγωγικού αρχηγού, εντυπωσιακού πολιτικού ρήτορα, επιδιώκει να νομιμοποιηθεί ως «πολιτικός Εξτρεμισμός». Οι θεωρητικές βάσεις του πολιτικού Εξτρεμισμού προέρχονται από δοκιμασμένες από το παρελθόν συλλήψεις του «Ολοκληρωτισμού» και ορθώνουν τον πολιτικό εξτρεμισμό ως αντίποδα της δημοκρατίας. Τα γνωρίσματα αυτού του Δεξιού Εξτρεμισμού είναι η κατηγορηματική παραίτηση από κάθε ουτοπία, η ανάδειξη του στερεοτύπου "εχθρού-φίλου" σε αγωνιστική αρχή, ο δογματισμός, η απολυτότητα, η συνωμοσία και ο ακτιβισμός.

 

Ο Δεξιός πολιτικός Εξτρεμισμός λοιπόν είναι πολέμιος της πολυφωνίας, του Κοινοβουλευτισμού, της αρχής της αυθεντίας, του Κομμουνισμού και υπεραμύνεται του Εθνικοσοσιαλισμού, του Εθνοκεντρισμού και του Μιλιταρισμού. Το πόρισμα των ερευνών της Επιτροπής ανακοινώθηκε το 1988 και ο Δεξιός Εξτρεμισμός παρουσίαζε τότε τα εξής ποσοστά:  Στη Γερμανία 3,7%, στη Γαλλία 4,7%, στην Ιταλία 2,7%, στις Κάτω Χώρες 5,3%, στην Ισπανία 7%, στη Μεγάλη Βρετανία 6,1. Ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν 4,7%. Έκτοτε οι τάσεις αύξησης των ποσοστών εξελίσσονται παντού στην Ευρώπη με τη Γερμανία να υπερβαίνει τούτην την εποχή το 25% και τη Γαλλία να προσεγγίζει το 20% ή στις πρόσφατες (2015) επαρχιακές εκλογές να υπερβαίνει και το 27%! 

 

4. Ο ευρωπαϊκός Δεξιός Εξτρεμισμός: Στο χώρο του Δεξιού Εξτρεμισμού, όπως αυτός εμφανίζεται στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, διαπιστώθηκαν πέντε κατηγορίες παραγόντων, που συντηρούν τους εξτρεμιστικούς μηχανισμούς:

1) Ο οδηγητικός παράγων ως αντιδραστικό ανθρωποείδωλο.

2) Η δημιουργία ενός έντονου λαϊκού αισθήματος απειλής τόσο κατά της συλλογικής όσο και της ατομικής ταυτότητας.

3) Μια έντονα οργίλη τάση εναντίον της πολυφωνίας.

4) Μια παθολογικά υπερτονισμένη αξιολογική εκτίμηση για το «έθνος, την πατρίδα και την οικογένεια» και

5) Το «σύμπλεγμα-Ζίγκφριντ», δηλ. την λατρεία σε εθνικούς ήρωες, τους οποίους δήθεν επιβουλεύονται κακοήθεις και πονηροί εχθροί.

Μεταξύ των πέντε αυτών κατηγοριών η πρώτη, η του αντιδραστικού ανθρωποειδώλου, αποτελεί τη σπονδυλική στήλη του Δεξιού Εξτρεμισμού.

Ο Δεξιός πολιτικός Εξτρεμισμός δεν κατόρθωσε ν’ αποκτήσει αξιόλογη επίδραση στον πολιτικό πολιτισμό τόσο της Δυτικής Ευρώπης όσο και των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Από το τέλος όμως της δεκαετίας του 60 οι ριζοσπαστικές και χειραφετικές θεωρίες σημαντικών Ευρωπαίων διανοουμένων της αστικής τάξεως προκάλεσαν ως αντίδραση την εμφάνιση της «Νέας Δεξιάς», της οποίας οι εξτρεμιστικές ιδέες σφραγίζονται από επίσης σημαντικούς διανοουμένους, με πρωταγωνιστή τον Α. De Benoist. Έτσι στη Γαλλία η Nouvelle Droite πολύ ενωρίς εξελίχθηκε σε πνευματικό κέντρο μιας κοσμοαντίληψης αντίθετης προς τις ιδέες περί ισότητας και Διαφωτισμού. Η κίνηση αυτή των Γάλλων έγινε προθύμως δεκτή από την ιταλική Nuova Destra καθώς και από την βρετανική New Right, την οποία στήριξε με το στοχασμό του ο καθηγητής φιλοσοφίας R. Scruton, που ονόμασε τη δημοκρατία «συλλογική παραίσθηση»! Στη Γερμανία, όπου οι καταβολές της νοοτροπίας του Ναζισμού υπήρχαν ακμαίες, σχηματίσθηκαν πολλοί νεοδεξιοί κύκλοι με έξαρση των δημοσίων προκλήσεων του Νεοναζισμού.

 

 Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις προπαγανδίζεται έντονος ρατσισμός, που θεμελιώνεται επάνω σε ψευδο-επιστημονικά και κοινωνικο-βιολογικά επιχειρήματα. Σκοπός αυτού του ρατσισμού είναι η δημιουργία κανόνων στήριξης μιας εθνικής ελίτ. Αλλά προϋπόθεση για τη δημιουργία αυτής της ελίτ είναι η εκπόνηση μιας δραστήριας πολιτισμικής στρατηγικής με ταυτόχρονη απομάκρυνση από το Χριστιανισμό, διότι αυτός τάχα στηρίζεται στην "Ηθική των σκλάβων", η οποία θα πρέπει να αντικατασταθεί με την "Ηθική των κυρίων".

 

5. Ο αμερικανικός Δεξιός Εξτρεμισμός: Αντίθετα προς τους Δεξιούς εξτρεμιστές της Ευρώπης, στις Η.Π.Α. διαμορφώθηκε η Christian Right, που εξελίχθηκε σε μαζικό κίνημα κατά την εποχή της πρώτης προεδρίας του Reagan και στηρίζεται επάνω στις ηθικές αρχές του Χριστιανικού Φονταμενταλισμού. Το κίνημα αυτό κατά τη δεκαετία του 80 επιδρώντας σ' όλες τις περιοχές της πολιτικής ζωής διεξήγαγε αδυσώπητο πολιτισμικό αγώνα εναντίον μιας φιλελεύθερης Αμερικής, ενώ υπό την ηγεσία του εθνικιστή P. Robertson, ο οποίος κηρύσσει τη δημιουργία μιας Αμερικής ριζωμένης επάνω στη Βίβλο, αυτό το κίνημα άσκησε σημαντική επίδραση στο κόμμα των ρεπουμπλικάνων.

 

6. Η ακτίνα δράσης της «Νέας Δεξιάς»: Η "Νέα Δεξιά" ασκεί σημαντική ιδεολογική επίδραση και επάνω σε μετριοπαθή συντηρητικά κόμματα. Αλλά σπουδαίως επηρεάζει και στις νεαρές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως έδειξε στις αρχές της δεκαετίας του 90 στην Πράγα το συνέδριο Conservative Counsil of Eastern Europe. Στις χώρες αυτές προσλαμβάνει οξύτητα το πρόβλημα του "εθνικού ζητήματος". Στη Δυτική Ευρώπη ογκώνονται ήδη από τριακονταετίας εθνικο-σοσια-λιστικά ρεύματα Δεξιού Εξτρεμισμού. Στη Γαλλία, την χώρα της νεότερης δημοκρατικής σκέψης και πράξης, το "Εθνικό Μέτωπο" με ηγέτη αρχικά έναν αδίστακτο δημοκόπο, τον Ζαν-Μαρί Λεπέν, και σήμερα την  αλλοπρόσαλλη θυγατέρα του, ασκώντας πολιτική δριμείας προπαγάνδας εναντίον των αλλοδαπών, υποδαυλίζοντας μίσος εναντίον των δημοκρατικώς οργανωμένων πολιτικών κομμάτων και της κρατικής διοικήσεως και υπερτονίζοντας ως σωτηριώδη το ρόλο της αυθεντίας και του ηγέτη για την επιβολή της τάξης, υποστηρίζει την επιστροφή στην γαλλική πολιτισμική κληρονομιά με ταυτόχρονη απόρριψη της ευρωπαϊκής ενότητας. Έτσι το κίνημα αυτό επιτυγχάνοντας ποσοστό ψήφων 11, 7% στις εκλογές του 1989 έφτασε στις προεδρικές εκλογές του 2002 να εξουδετερώσει το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα και να καταλάβει τη δεύτερη θέση με ποσοστό ψήφων 17,9%. Και προσφάτως (2015) να προσεγγίζει  ή να υπερβαίνει  το 27% με θριαμβεύτρια την θυγατέρα του Ζαν-Μαρί Λεπέν, ηγέτιδα του εξτρεμιστικού κόμματος της Γαλλίας! (Βεβαίως στις υπάρχουσες μέχρι προσφάτως αιτίες προστέθηκε και το σοκ του λαού από την τη φονική δράση των «τζιχαντιστών»).

 

Αλλά και στη Γερμανία κατά τις εκλογές στα διάφορα ομόσπονδα κρατίδια διαπιστώνονται ως αίτια του Δεξιού Εξτρεμισμού η ξενοφοβία, η κοινωνική διαμαρτυρία, οι εθνικοί πόθοι, ο σωβινισμός της ευημερίας, και κυρίως η αντιλαϊκή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης σχετικά με  τα κατακλυσμιαία ρεύματα των μεταναστών και τη στάση της πολιτικής ηγεσίας ως προς τους πολέμους, που διεξάγονται σε διάφορες χώρες. Με την αύξηση του Δεξιού εξτρεμισμού οι πολίτες επιδιώκουν να διαφυλάξουν τα αγαθά της ευημερίας τους, να αμυνθούν εναντίον των ρευμάτων των ξένων οικονομικών και πολιτικών μεταναστών και διαφυλάξουν την κοινωνική τους συνοχή από τους εμφανείς κινδύνους εξισλαμισμού της Ευρώπης.

 

Ακολουθούν: η Αυστρία, η Ιταλία, τα κράτη της Μπενελούξ, η Δανία και κάποια σκανδιναβικά κράτη, όπου ο Δεξιός Εξτρεμισμός των "προοδευτικών κομμάτων" χαρακτηρίζεται από την μισοξενία και εθνική ενδοστρέφεια.

Αλλά και στην Ελλάδα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, η οποία από του Μεγάλου Αγώνα της εθνικής της παλιγγενεσίας μέχρι σήμερα δοκιμάστηκε δεινώς από τρεις τουλάχιστον δικτατορίες και τα μυδράλια των στρατευμάτων του Ολοκληρωτισμού και του Δεξιού Εξτρεμισμού, η ακροδεξιά νοοτροπία σκιάζει και απειλεί το μέλλον της χώρας. Ήδη εμφανίστηκαν προεκλογικά και στη χώρα μας τα εγκληματικά προμηνύματα ενός ρατσιστικού προγκρὀμ εναντίον των αλλοδαπών μεταναστών. Και η πλημμυρίδα των μεταναστευτικών ρευμάτων, που δοκιμάζουν τη χώρα ευνοούν τη εξάπλωση της ακροδεξιάς υστερίας.

 

7. Τα αίτια ανάπτυξης του Δεξιού Εξτρεμισμού: Συνεπώς, όπου υποθάλπεται η μισοξενία, εκεί παρατηρείται αύξηση της εθνικιστικής νοοτροπίας, κυρίως ανάμεσα σε μέλη της εργατικής τάξης. Η καθολική απογοήτευση των λαών της Ευρώπης στους κοινωνικούς και οικονομικούς του στόχους, ο φόβος της ανεργίας, το φάσμα της αυξανόμενης εγκληματικότητας, η φρίκη της επιδείνωσης του ασφαλιστικού συστήματος, οι σπασμωδικές ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών υπηρεσιών, η δυσβάσταχτη φορολόγηση του όποιου εργατικού εισοδήματος, η εξοντωτική επίθεση κατά της ιδιοκτησίας, η αδυναμία απορρόφησης από τους ανθρώπους της εργασίας των αλλοφρόνων ρυθμών της τεχνολογικής εξέλιξης, η αποδόμηση και κατάργηση του κοινωνικού κράτους και η εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας κυνική διακήρυξη της αρχής: "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", η μετά βδελυγμίας αποφυγή της παραγωγικότητας, η απόκρουση οικονομικών επενδύσεων κ.τ.λ. είναι μερικά από τα ορατά αίτια της πανικόβλητης μεταστροφής και στην Ελλάδα  λαϊκών μαζών προς το Δεξιό πολιτικό Εξτρεμισμό.

 

Αυτός ο Δεξιός Εξτρεμισμός της Δυτικής Ευρώπης -με εξαίρεση τούτον της δικής μας χώρας- αποφεύγει επιμελώς να χρησιμοποιεί τα σύμβολα του κλασικού Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού και φροντίζει στους σκοπούς, τις μεθόδους και την κοινωνική του βάση να εμφανίζεται τελείως διαφορετικός από τον Χριστιανικό Φονταμενταλισμό των Η.Π.Α. Η "Νέα Δεξιά" της Ευρώπης θέλει να παρουσιάζεται ως άμυνα απέναντι στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς επικράτησης της παγκοσμίωσης και ως επανάσταση εναντίον του μοντέρνου κόσμου.

 

8. Θεωρίες για την ερμηνεία του Δεξιού Εξτρεμισμού: Για την ερμηνεία του φαινομένου της αναζωπύρωσης του Δεξιού Εξτρεμισμού στην Ευρώπη υπάρχουν δύο κατηγορίες θεωριών:

1) Οι θεωρίες, που χρησιμοποιούν ψυχολογικά επιχειρήματα για το ρόλο της αυθεντίας μέσα στην παράδοση. Οι θεωρίες αυτές, προσανατολισμένες από τη νεότερη Ψυχανάλυση, διατυπώθηκαν από τους εκπροσώπους της Σχολής Φραγκφούρτης (Αντόρνο, Έριχ Φρομ, Χορκχάιμερ κ. ά.), οι οποίοι κάνουν την υπόθεση ότι στο Δεξιό Εξτρεμισμό οδηγεί η προδιάθεση για αναγνώριση της αυθεντίας.

2) Και οι θεωρίες, που χρησιμοποιούν ιστορικά, κοινωνικά και πολιτισμικά επιχειρήματα, για να πείσουν ότι απέναντι στη διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση της κοινωνίας και του πολιτισμού τα κοινωνικά στρώματα δεν διαθέτουν δυνάμεις αντιστάσεως και γι' αυτό φοβούνται για την απώλεια της κοινωνικής τους καταστάσεως.

Έτσι ο Δεξιός Εξτρεμισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί, όταν τα κοινωνικά στρώματα βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα: να κρατήσουν απόσταση από τον εκσυγχρονισμό ή να ενταχθούν στο ρεύμα του; Και επειδή τα πολιτικά κόμματα, που αυτοχαρακτηρίζονται ως "προοδευτικά" ή "εκσυγχρονιστικά", δεν είναι ικανά να επιλύουν τις αλλεπάλληλες κρίσεις, που προέρχονται από την εξέλιξη του πολιτισμού, γι' αυτό αναφύονται παντού δεξιά εθνικιστικά κόμματα, τα οποία ευαγγελίζονται την σωτηρία των παραδοσιακών αξιών, των αγαθών των πολιτών και την δημοσιογραφική καθαρότητα του έθνους!  Πάντως και οι θεωρίες αυτές δεν εξηγούν με επαρκή πειστικότητα το φαινόμενο της "Νέας Δεξιάς". Αλλά και προσπάθειες για ενοχοποίηση της στυγερής και απάνθρωπης πολιτικής, που απορρέει από τη δυναμική της παγκοσμίωσης, δεν απέδωσαν ακόμη τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

 

9. Δεξιός Εξτρεμισμός και Ριζοσπαστισμός! Η επανίδρυση μιας παρωχημένης και ιστορικώς υπερκερασμένης τάξεως χαρακτηρίζεται ως "Δεξιός Ριζοσπαστισμός". Οι ριζοσπάστες απορρίπτουν την "κακή" πραγματικότητα, την καταπολεμούν και αρνούνται να προβούν σε συμβιβασμό μ' αυτήν. Συχνά ο Ριζοσπαστισμός ταυτίζεται με τον Εξτρεμισμό, διότι και οι δυο τους εκφράζουν μια βασική, απόλυτη και αγωνιστική αντιπολίτευση απέναντι στην καθεστηκυία τάξη. Όμως μόνον ο Εξτρεμισμός, εκμεταλλευόμενος τους φόβους και τις φοβίες των ανυπεράσπιστων κοινωνικών στρωμάτων, υπερασπίζεται τη χρήση βίας για τη διεξαγωγή μιας επανάστασης ή ενός πραξικοπήματος για ανατροπή της κρατικής τάξης. 

 

10. Οι δυσοίωνες προοπτικές του Δεξιού Εξτρεμισμού: Οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι έχουν δοκιμασθεί οδυνηρά από τις θηριωδίες των άκρως κακουργηματικών κορυφώσεων του Ολοκληρωτισμού, δηλ. του Φασισμού και του Ναζισμού, ενωτιζόμενοι το ευαγγέλιο του Δεξιού Εξτρεμισμού, ασφαλώς με την κίνησή τους αυτή δεν έχουν αποφασίσει το βιολογικό τους θάνατο. Απλώς εκφράζουν το θυμό και την αγανάκτησή τους εναντίον των υποσχέσεων των κοινωνικών πολιτικών συστημάτων, τα οποία δυστυχώς συνθλίβονται υπό το ασφυκτικό κράτος της μονοπωλιακής και παγκόσμιας αμερικανοκρατίας. Προσεγγίζοντας οι απογοητευμένοι λαοί τα ρεύματα της "Νέας Δεξιάς" προς το παρόν φαίνεται να εκφράζουν απλώς προειδοποιητική και απειλητική κίνηση δραματικής διαμαρτυρίας. Η Ευρώπη, στην οποία γεννήθηκε και ωρίμασε η Δημοκρατία, δεν θα αφεθεί τελικά να παρασυρθεί στον ίλιγγο της οπισθοδρόμησης και της καταστροφής. ΟΙ λαοί με τις διαμαρτυρίες και τις αφυπνιστικές αντιδράσεις τους, αλλά κάποτε και με τις πάνδημες εξεγέρσεις τους,  θα υποδείξουν στους ηγέτες τους ότι πρέπει να σφυρηλατήσουν ανθεκτικότερους κρίκους διασύνδεσης των κρατών και να αναδείξουν την Ευρώπη σε αντίπαλο δέος απέναντι στον θερμοκέφαλο υπεραντλαντικό Γολιάθ.

 

11. Ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης: Είναι γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες των μεγάλων συγκροτημάτων των μέσων ενημέρωσης του Κοινού, στο πλαίσιο του αλληλοεξοντωτικού ανταγωνισμού, με την απαξιωτική προπαγάνδα, αλλά και με τα πλοκάμια της Διαφθοράς, που ευνοούν ή συγκαλύπτουν, ασκούν εις βάρος της Πολιτικής καταλυτική διάβρωση. Έτσι συντελούν, ώστε όχι μόνο να μη προσέρχονται στον πολιτικό στίβο αξιόλογοι παράγοντες, αλλά και όσοι τυχόν τολμούν να ρίχνονται σ’ αυτόν το στίβο, καταλήγουν να εξαρτώνται, να ταπεινώνονται και να εξευτελίζονται. Έτσι συμπαγείς μάζες των πολιτών περιφρονούν και χλευάζουν την Πολιτική, δεν μετέχουν στα κοινά, απέχουν των εκλογών, αποχαυνώνονται και περιπίπτουν στο λήθαργο της μακάριας ιδιώτευσης και της επίπλαστης ευμάρειας

 

12. Ο Δεξιός Εξτρεμισμός ως εγερτήριος εφιάλτης: Αλλά ως γνωστόν «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Επειδή και στην ψυχολογία των μαζών λειτουργεί αδηρίτως ο νόμος της εναντιοδρομίας των ψυχικών δυνάμεων, είναι βέβαιον ότι η ανάδειξη μέσα στις βιομηχανικές κοινωνίες πολιτικών σχηματισμών ακροδεξιάς υφής, θα λειτουργήσει ως εφιάλτης και μορμολύκειο, που θα αφυπνίσει τις ληθαργικές μάζες.

 

Αυτό τουλάχιστον φαίνεται ότι πρόκειται να  συμβεί στη Γαλλία. Ο εγερτήριος αυτός εφιάλτης θα αναγκάσει οπωσδήποτε τους πολιτικούς ηγέτες να συνεννοηθούν, να συσπειρωθούν και να επανασυστήσουν στερεότερο το κοινωνικό κράτος ως κιβωτό του απλού και ευάλωτου πολίτη. Ειδικότερα θα πειθαναγκάσει τα λεγόμενα αριστερά πολιτικά κόμματα, ιδίως από λόγους αυτοσυντήρησης και επιβίωσής τους, να αμβλύνουν τις δογματικές τους αντιθέσεις και με προγραμματικές συμφωνίες να συσφαιρωθούν σε σιδηρά πυγμή υψωμένη απέναντι στις προκλήσεις των θερμόαιμων εραστών της εκτροπής από το δρόμο της δημοκρατικής νομιμότητας.

Μετά την κατάρρευση της σοβιετικής υπερδυνάμεως είναι νομοτελειακά βέβαιον ότι -στο πλαίσιο της Διαλεκτικής της Ιστορίας- θα αναδειχθεί άλλος ισοδύναμος αντίπολος, προκειμένου να υποχρεωθεί και η αμερικανική μονοκρατορία να μετριάσει την υπερφίαλη ιταμότητά της και την κυνική της θρασύτητα. Τότε και ο φόβος των μαζών θα υποχωρήσει και η ευδαιμονία των πολιτών, που αποτελεί και τον μοναδικό λόγο υπάρξεως του κράτους, θα θεραπεύσει τη συνείδηση των πολλών από τους ιούς κάθε φοβίας.